Jessica, ook jij hebt het lichaam van een topatleet

Tom Dumoulin nam even zijn momentje toen hij de envelop openmaakte. Hij mocht ons land vertellen wie Sportvrouw van het Jaar geworden was, en genoot zichtbaar van de paar tellen waarin hij als enige wist wie er op het papier in zijn hand stond.

Eerlijk is eerlijk: ik had verwacht dat hij de naam van Lorena Wiebes zou noemen. Met drie wereldtitels, twee op de baan en een op de gravelfiets, en vijfentwintig overwinningen in wegkoersen kon je niet om haar heen als Sportvrouw van het Jaar. Dacht ik. Maar niets bleek minder waar.

Zelden klonk het ‘dit had ik totaal niet verwacht’ zo puur als uit de mond van Jessica Schilder, de vrouw die in september haar kogel met een oerkreet tot net iets verder dan twintig meter stootte en zich daarmee tot wereldkampioen kroonde.

Ze lachte verontschuldigend: ze had geen speech voorbereid. Ze bedankte haar trainer en haar familie, en was op weg nog iets te zeggen toen haar dankwoord ruw werd afgekapt om Dione de Graaff een reportage te laten aankondigen.

Nieuwsgierig naar wat ze nog meer gezegd had, zocht ik het later op. Het was niet meer dan een handvol woorden, maar wel mooie: „Ik hoop met deze prijs mini-Jessica’s, dus kleine kogelstootsters, te inspireren”, zei ze.

En ik dacht: eigenlijk hoop ik dat je veel meer meiden inspireert, Jessica. Ik weet dat je het niet altijd makkelijk hebt gevonden dat je zo groot en gespierd bent. Sterker nog, daar worstel je nog steeds mee.

Je kijkt niet altijd met plezier in de spiegel. Je draagt liever geen strakke sportkleding. Maar toen je dat in april noodgedwongen deed tijdens een Diamond League wedstrijd in China, omdat je koffer niet was aangekomen en je alleen een nauwsluitend reservetenue tot je beschikking had, won je de wedstrijd desalniettemin – met een Nederlands record van 20,47 meter.

Een outfit waarin je je niet comfortabel voelt klinkt als een detail, maar ik zou atleten die niet kunnen presteren in een tenue dat ze niet gewend zijn niet de kost willen geven. Als de kleinste details tellen, kan zo’n groot detail als kleding een wedstrijd compleet verknallen. Dat dat niet gebeurde, getuigt van enorme mentale kracht.

Zelf zeg je dat mensen een beeld hebben bij een atletisch lichaam. Dat is afgetraind, zoals dat van Femke Bol, of Lieke Klaver. Aan hen kun je zien hoeveel zij voor hun sport doen. Maar dat is ’t ‘m nu net, Jessica. Aan jou kun je dat ook zien. Jij hebt óók het lichaam van een topatleet.

Hoeveel meisjes er niet afhaken in de sport omdat hun lijf in de puberteit zo verandert dat ze het niet meer herkennen, omdat ze zich ervoor schamen – omdat ze er niet zo uitzien als Lieke Klaver. Maar bijna niemand ziet er zo uit als Lieke Klaver.

Ik zoek foto’s op van die wedstrijd in China, en mijn mond valt open. Hoe waanzinnig sterk je bent is altijd wel te zien. Maar in die strakkere kleding ben je één brok pure power. Zo groot, en sterk, gebeeldhouwd bijna. Ik kan ernaar blijven kijken, weergaloos mooi vind ik die kracht.

Je moet zelf weten wat je aantrekt tijdens wedstrijden, maar bij god, laat het zien dat een topatletenlichaam er óók zo uitziet. Ik weet zeker dat je daarmee heel veel meer meisjes en vrouwen dan alleen kogelstootsters inspireert.

Marijn de Vries is oud-profwielrenner en journalist.