Bij AFAS is iedereen in dienst, behalve lunchpianist Jan Vayne

Vlak bij de ingang van het futuristische kantoor van AFAS staat een glimmende bronzen Cadillac Coupe DeVille geparkeerd. „Die is van Jan”, zegt woordvoerder Rik ten Wolde. Pianist Jan Vayne rijdt elke werkdag vanuit zijn woonplaats in Zwolle naar het softwarebedrijf in Leusden. Om piano te spelen tijdens de lunch. Jan Vayne verzamelt oude Amerikaanse auto’s. Een deel van zijn verzameling staat in de garage van AFAS. Voor de terugrit pakt hij meestal een andere.

In een zwerm van breed lachende werknemers gidst Rik ons via een gang in de richting van het restaurant. De groep splijt even uiteen. Vanuit tegengestelde richting laveert een robotstofzuiger slaafs over de natuurstenen vloer. „Ah, en hier is de karaoke”, zegt Rik terwijl hij een deur opentrekt. In het roodpluchen hok met sfeerverlichting staan twee vrouwen te zingen: I’m Alive van Céline Dion. „Welkom in ons clubhuis”, zegt Rik.

Rik noemt kantoor liever een clubhuis, de kantine heet bij AFAS het restaurant. Het restaurant is een gigantische ronde ruimte met aan de zijkanten een verdieping en grote ramen. In het midden staat op een podium een vleugel. Jan Vayne zit twee tafels verderop met een zonnebril op in een grijs trainingspak een broodje te eten. Hij gaat zo spelen. Rik: „Iedereen die je hier ziet, is bij ons in dienst, dus ook de koks en de schoonmakers.” Alleen Jan Vayne is niet in dienst, maar factureert.

Mand. En panini.

Het restaurant is afgeladen. Aan twee meterslange buffetten staan rijen werknemers. Er zijn belegde broodjes, smoothies, twee soorten soep, een yoghurttap en een saladebar. We mogen iedereen alles vragen en van alles foto’s maken, zegt Rik. „Onze mensen zijn gewend aan gekkigheid, dus doe je ding.”

Aan een ronde tafel zitten vier vrouwen te lunchen, allen in een blauw uniform. Marisol Guzman is de vaste masseur. Twee keer per maand kunnen werknemers bij haar terecht, ze is altijd volgeboekt. José Antonisse verzorgt de planten binnen het bedrijf. „Dat is een uur per week”, zegt José al prikkend in een bakje geroosterde broccoli – onlangs voerde AFAS een vierdaagse werkweek in voor alle werknemers. Ze eet door de gezonde lunch bij AFAS veel meer groenten dan voorheen. Ook maakt ze graag gebruik van de sportschool en de massages door Marisol. „Mensen noemen ons weleens de sekte van Leusden, misschien is dat jaloezie. Ik voel me gezegend dat ik hier mag werken.”

Mensen noemen ons weleens de sekte van Leusden, misschien is dat jaloezie

klinkt door het restaurant, Jan Vayne is begonnen met spelen. Het is druk bij de panini’s. Joël de Jong (kiest kaas en kipfilet) en Robin Petersen (kaas en ham) nemen elke dag een panini. Om de dag wisselen ze de taak om de broodjes op tijd op te halen uit het grillapparaat. Vandaag moet Joël. Samen met hun consultancy-collega’s Arjan van der Laan en Rob Gambon zitten ze graag elke dag aan hetzelfde tafeltje. Arjan is niet zo onder de indruk van de „ooit wereldberoemde” Jan Vayne: „Het is vooral leuk voor gasten, voor de werknemers zelf voegt het niet zo veel toe.”

Woordvoerder Rik komt even vragen hoe het gaat. „Jullie zaten bij Arjan aan tafel, zag ik. Die kan lekker kletsen, daar kom je vaak niet meer vanaf.”

We gaan bij nog één tafeltje zitten. Vier mannen in pak zitten in een uithoek van het restaurant. Hakkenberg zit in de directie en eet een panini. Hij heeft vandaag de salarissen voor volgend jaar vastgesteld: „Dat zag er goed uit.” Bij AFAS werken en lunchen is „het beste van het beste” zegt Bernard-Paul: „Als dit je eerste baan is, ben je voor de rest van je werkende leven verpest.” De lunch is een belangrijk „informeel en gezellig” moment, niemand luncht achter z’n bureau. Met pianist Jan Vayne is Bernard Paul ook blij: „Vooral dat je ‘m in deze hoek van het restaurant niet zo goed hoort.”